آسمانک

دختر برگ ها     وقتی به اولین چراغ آسمان برسم سپیدترین شعر جهان را سلام می کنم به پیراهن  همیشه آفتابی ات تا تو با دست های صبح و رقصی دریا وار به لوت تشنه ام کمی از خیال ساحل بپاشی و الهه ی آب را به شهر گناه احضار کنی من راه می روم و همیشه                 منتظرم فعلاً به هر غروب که می رسم چشم انداز غریب ام را نفس می کشم و باز دم ام را می فرستم برای چند بوتیمار تشنه که پژواک خشک شان مسیر نارنجی چراغ ها را در پیراهن کهنه ام هجا کند... ...